Week 14

We schrijven vandaag zondag 30 november en vanuit een tamelijk zonnig Wanaka wens ik u een fijne dag. We begonnen deze week in Kaikoura een gezellig plaatsje aan de oostkust. Kaikoura ligt op een landtong gevangen tussen het Fyffe gebergte en de pacifische oceaan. Kaikoura staat bekend om de grote verscheidenheid aan dieren die je hier tegen kunt komen. Albatrossen, zeehonden, dolfijnen orca's en natuurlijk walvissen. De zee is hier heel voedingrijk omdat een kleine kilometer in zee een trog is waar het Fyffe gebergte op zijn kop in past. Voor de maandagmorgen hadden we ons ingetekend voor een trip, zwemmen met dolfijnen. Om 8 uur sharp waren we present bij de Kaikoura Dolphin Encounter, waar we in de verrassend fris ruikende wetsuits werden gehezen en een introductiefilm voorgeschoteld kregen. Daarna was het hup in de bus, naar de boot en de zee op. Onze gids Ed vertelde dat er verschillende groepen van enkele honderden Dusky dolfijnen in en rond de baai zwemmen en dat we waarschijnlijk een kwartiertje zouden moeten varen  om de eerste tegen te komen. En zowaar kwamen daar na een poosje de eerste dolfijnenvinnen boven water. Iedereen moest met snorkel op de kop en flippers aan klaarstaan voor het moment dat de kaptein op de hoorn zou drukken. De hoorn was het signaal voor iedereen om zo snel mogelijk te water te gaan. De boot haalde namelijk eerst een groep dolfijnen in en gooide de passagiers, nog varend, dan precies voor de dolfijnen te water, succes verzekert. Nu weten onze vaste lezers wel dat we hier en daar wel eens eerder een snorkeltripje hadden meegepakt, het was toch eventjes wennen want het zicht was hier maar zo'n vijf meter in plaats van de 150 in glashelder water die we gewend waren. Maar toen plotseling de dolfijnen links en rechts voorbij schoten waren we dat snel vergeten. Het was gewoon onbeschrijfelijk, ze zwemmen niet gewoon voorbij, nee ze komen echt even bij je kijken. Op de introductiefilm hadden we gezien dat je hun aandacht kan trekken door geluid te maken, te duiken of door rondjes te zwemmen en oogcontact te houden. Je krijgt de grijns niet van je kop als zo'n prachtig beest om je heen cirkelt terwijl je als een idioot dolfijnen geluidjes zit te piepen. We zijn uiteindelijk 3 keer te water gedoken en zijn daarna nog met de boot achter een groep aangevaren voor de foto opportunity. De rest van de dag hebben we gevuld met een zonnig terrasje en de napret. Hierna hebben we even rond gewandeld bij een zeehondenkolonie en hebben we de camper geparkeerd voor de nacht. De volgende dag hebben we ons laten voorlichten over de vroegere walvisjacht in het plaatselijke museum en daarna zijn we naar Pete's Sheep Sheering Show geweest. Nu snappen wij natuurlijk ook wel dat je niet naar de andere kant van de wereld hoeft om te zien hoe een schaap geschoren wordt, zeker niet als je vlakbij Texel woont, het is hier toch een beetje onderdeel van de cultuur en hoe vaak krijg je nou de kans om een voormalig wereldkampioen schapenscheren aan het werk te zien. We hebben toen nog even geworsteld met ons dilemma: moesten we nog walvissen spotten ja of nee. Het dolfijnen zwemmen was nogal prijzig en ze zijn hier in Nieuw Zeeland uitstekend in het verzinnen van belachelijke prijzen voor toeristentripjes. Maarja wanneer krijg je nou de kans om een walvis.. Kortom het was even lastig maar we hebben die walvissen maar gelaten want veel meer als een staart hadden we waarschijnlijk toch niet gezien, we wachten wel tot er weer eentje aanspoelt in Nederland, op het strand van Texel bijvoorbeeld. We zijn daarna doorgereden naar Hanmer Springs. We hadden een mooie camping uitgezocht vlakbij het dorp en een extra verrassing was de aanwezigheid van een tafelvoetbaltafel. Nu zal ik niet beweren dat ik op een tafelvoetbaltafel geboren ben (en mijn moeder zal dat ongetwijfeld kunnen bevestigen) maar ik heb in mijn jeugd toch menig uurtje aan die stokken staan draaien. De verfijnde techniek is misschien wat roestig geworden maar je verwacht dan in ieder geval wel met enige afstand te gaan winnen van je eigen vriendin. U kunt zich mijn frustratie waarschijnlijk wel voorstellen toen ik uiteindelijk met 7-1, in potjes, op de kloten kreeg. Woensdagmorgen zijn we naar de lokaal wereldberoemde Hanmer Springs Spa gegaan. De zon scheen, zowaar, en we hebben een aantal uurtjes heerlijk liggen badderren. Na de spa zijn we met rode schouders, want we waren zelfs een pupsie verbrand, doorgereden naar Reefton. In Reefton, een oude mijnwerkersstad, hadden we een mooie hike voor ogen maar het weer werkte niet erg mee. Het goot weer van de lucht dus besloten we onze stop in Reefton om te turnen in een roadtrip richting Punakaiki aan de westkust. In dit gebied van Nieuw Zeeland dat ongeveer 10% van het totale oppervlakte beslaat wonen alles bij elkaar 32.000 mensen. Druk is anders. Je komt hier bijna geen mens tegen en ook als je over de highway koerst dan zie  je vaak uren lang geen huis of dorp. Onderweg zijn we gestopt bij de oude Brunner steenkolenmijn en aan het einde van de route kwamen we aan bij de Pancake Rocks. Bij deze rotsformatie aan de kust lijn lijkt het alsof het leisteen is opgestapeld als een stapel pannekoeken. Dat is opzich een apart gezicht maar spectaculairder was de wilde zee die zich door de rotsformatie heen had gevroten. Door de erosie zijn er overal gaten gevormd en wanneer de golven op de rotsen slaan dan wordt er lucht in de rotsen gevangen en spuit het water uit allerlei kanten omhoog. We heben de dag passend afgesloten met huisgemaakte pannekoeken.  Vrijdagmorgen, weer regen, zijn we langs de kustlijn zuidwaarts gereden. We hebben de Hokitika Gorge bekeken, bijna zo mooi als die van de Verdon, en zijn vervolgens doorgereden naar het plaatsje Ross. Om 1 uur in de middag kwamen we aan in Ross waar in 1907 een goudklomp is gevonden van 2,7 kg, wat tot op heden een nationaal record waard is. Je kunt in Ross niet alleen een wandeling maken langs alle oude goudmijnen maar ook zelf met een goudpan naar goud zoeken in de Jones Creek. Voor 10 dollar huurde wij een goudpan en een schep en van de dame is de kiosk kregen we er ook een klein glazen buisje bij voor de eventuele vondsten. Die moet vol, dachten wij en toen ze vertelde dat ze om 4 uur ging sluiten hadden we plotseling een beetje haast. We hebben anderhalf uur lang enthousiast met die pan in het ijskoude water staan roeren en langs de hele beek grind geschept en stenen versleept. Erg gelachen, en we vonden ook werkelijk sporen van goud maar het buisje bleef helaas nogal leeg. Na onze goud expeditie zijn we verder naar het zuiden gereden en hebben we kamp gemaakt in Hari Hari. Zaterdag hadden we een bezoek gepland aan de Fox en de Franz Jozef gletsjer, vernoemd naar de Oostenrijkse keizer die met zijn laatse adem de eerste wereldoorlog leven inblies. De Franz Jozef trip, anderhalf uur, viel wat tegen mede ingegeven doordat we zeiknat regende. De Fox glacier die wij daarna bezochten vonden we een stuk mooier. De wandeling van drie kwartier naar de voet van de gletsjer gaat door een schitterend stuk natuur en je moet af en toe snel stromende beekjes oversteken. We hebben hier ook een Kea, een wilde papagaai gezien en bovendien liet de zon zich weer eventjes zien. Na de gletsjers zijn we nog verder naar het zuiden gereden richting Haast, alhoewel we dat niet hadden. Haast is dorpje van 3 huizen in de middle of nowhere. Sophie is blij dat we niet in Haast wonen vooral omdat het aantal woordgrappen dan haast wel onhoudbaar zou zijn geworden. Dat je zo afgelegen zit kun je ook goed merken aan het aantal tankstations en de brandstofprijzen, 25% bovenop de normale pompprijs is geen uitzondering. We hebben overnacht op een DOC camping en vanmorgen zijn we verder gegaan naar Wanaka. Op de route zijn we gestopt bij de Thunder Creek Fall en bij de Blue Lakes. Vanmiddag hebben we de wandelschoenen weer aangetrokken en zijn we begonnen aan de beklimming van Roy's Peak. Na 2,5 uur klimmen stonden we op de top van deze 1500m hoge jongen en genoten we van een werkelijk schitterend uitzicht over Wanaka de meren en de bergen daarom heen. Onze Toyota staat nu geparkeerd op het lokale holiday park en kunnen wij even uitrusten van de beklimming en ons welverdiende eerste pintje openen. Als straks de was klaar is gaan we een avondje naar de bioscoop, dat schijnt hier een bijzondere belevenis te zijn. Dat was het voor zover.   Groetjes   Frank en Sophie