Week 13

Vandaag zondag 23 november schrijf ik een verslag vanuit Kaikoura, dit stadje ligt aan de oostkust van het zuidereiland. Het zonnetje schijnt hier volop waar niet alleen wij van genieten maar ook een kolonie dikke zeehondjes. We staan geparkeerd op een camping met rechts van ons een groen, turquoise, blauwe zee en links enorme groene bergen met sneeuwtoppen. Het zuidereiland is minstens net zo mooi als het noordereiland en misschien wel mooier. Een kleine week geleden waren we nog op het noordereiland waar ons verslag eindigden in Turakina. In Turakina zouden we verder niet blijven maar alleen één nachtje logeren. De volgende morgen stapten we redelijk vroeg ons bed uit want we gingen die dag opweg naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Terwijl wij aan het genieten waren van ons ontbijtje rammelde in half Nieuw Zeeland het serviesgoed in de kasten want er waren deze morgen twee zware aardbevingen gemeld. Waar wij verbleven waren de schokken ook duidelijk te voelen, de flanellen rammelde een paar minuten was een citaat uit de buurt, wij hadden niks gemerkt. Blijkbaar heeft het campertje een goede vering. De zwaarste aardbeving was er één van 6,5 op de graad van Richter, best wel veel want de aardbeving in Christchurch in 2010 had een kracht van 7,1. Gelukkig was deze aardbeving ruim 100 km in zee. Wij vonden het opmerkelijk hoe dit nieuws op de radio werd medegedeeld "Er is zojuist een aardbeving geweest met een kracht van 6,5 op de graad van Richter, het volgende nummer is van.....". Het zal voor de Kiwi's niet zo spannend zijn maar wij hadden toch eerst even internet gecheckt. Geen doden en gewonden, weinig schade meldingen en geen tsunami gevaar. Na dit bericht hebben we het gas ingetrapt en gingen we naar Wellington, ruitenwissertjes op volle toeren en rijden maar. Weken geleden kwamen we een mevrouw uit Wellington tegen, zij vertelde dat Wellington ook wel Windy Wellington wordt genoemd. Ik zou er graag nog een woord met een W tussen zetten, Windy and Wet Wellington, tjonge jonge wat kan het hier plensen. Verder is Wellington een leuk stadje voor Nieuw Zeelandse begrippen. We hebben een biertje gedronken in een gezellig cafe'tje en zijn we beide naar de kapper geweest. Binnen een kwartier had ze mij en Frank van onze dooie haarpunten afgeholpen. Ben echt nog nooit zo snel weer de deur uitgelopen bij de kapsalon, maarja we zagen er beide redelijk uit dus wat maakt het uit. Toen we vanuit de stad naar onze camping reden stonden we voor het eerst in de file. We dachten dat het hier niet mogelijk was maar toch wel. S' avonds hebben we nasi gegeten en weer een potje Yathzee gespeeld (huidige stand is 6-6, ik weet niet of ik er trots op moet zijn dat ik nu wel gewaagd ben aan mijn tegenstander). De volgende morgen reden we zonder enige booking naar de Bluebridge ferry welke ons naar de overkant moest brengen. Het is gebruikelijk dat je deze ferry vooraf boekt, zeker als je met een camper over wilt. Wij zagen deze ferry meer als een enkeltje Den Helder - Texel alleen dan iets verder. De ferry was niet volgeboekt en we konden mee, geluk is met de dommen. Het campertje hadden we mooi op de boot geparkeerd en we bedachten ons dat we de resterende spaghetti van 2 dagen terug nog wel even konden opbakken. Frank zijn mondhoeken waren nog rood van de tomatensaus toen er op ons raampje werd geklopt. We werden vriendelijk doch dringend verzocht naar de passagiers ruimte te gaan, in en rondom de camper blijven was niet de bedoeling. De boot bracht ons binnen 4 uur naar de overkant, mooie tocht waarbij we langs oneindig veel mooie landtongen gingen. De airco had trouwens wel een standje lager gemogen. Rond 5 uur kwamen we aan in Picton op het Zuidereiland. We hadden al een gratis camping uitgezocht op de boot dus daar gingen we direct heen. Onze camper kan ons in veel gemakken voorzien, we missen eigenlijk alleen een douche en een wc. De ene dag staan we daarom op een gratis camping (een wc, geen douche) en  de andere dag op een betaalde camping. We worden misschien een beetje vetkeesies maarja het budget hè. Het is allemaal prima en ons hoor je daar niet over. Maargoed heerlijk nachtje op de gratis camping en we vervolgde de route naar het nationale Abel Tasman Park. Dit is een natuur gebied langs de kust met prachtige baaien en de Abel Tasman Coastal Trek. Deze trek is 52 km lang en als je je tent meeneemt kun je op verschillende campings onderweg overnachten. In een dorpje Marahau vlakbij het park kon je kampeerspullen en overnachtingen regelen. We besloten 2 overnachtingen te boeken en een tent, twee slaapzakken en twee isolatiematjes te huren. S' middags nog wat proviand ingeslagen en wij waren klaar voor vertrek. We hadden per dag uitegrekend wat we mochten eten want we konden niet teveel meenemen want dan zouden de tassen te zwaar worden. Het rantsoen bestond per persoon per dag uit: 4 boterhammen met chocoladepasta, 1 hard gekookt ei, 1 mueslireep, 6 blokjes chocolade, 1 stuk fruit en als avondmaal aardappelsalade of chily con carne. Als nood hadden we een plak gevuld speculaas en een zakje nootjes. Verder nog wat water en kleding mee en we konden gaan. Op mijn aanraden hadden we besloten meer kilometers te maken in minder dagen tijd want 4 uur wandelen per dag is toch net niks. Op donderdag zouden we dus 20 km (6 uur) lopen, op vrijdag 21 km (7 uur) en zaterdag 25 km (8 uur). Alles geregeld en ingepakt en de volgende morgen gingen we om 9 uur met de taxiboot mee die ons afzettte bij Totaranui. Mijn vader zegt weleens heen ga je en terug moet je, dat was deze keer echt zo. We dumpten de tassen achter het toilet gebouw (de eerste dag was een loop) en we startte enthousiast. Echt schitterende baaien, zo mooi heb ik ze nog nooit gezien. Goudgele stranden en een prachtige blauwe zee met hier en daar een zonnende zeehond. Het lopen ging lekker en we maakte nog een extra ommetje van een uur naar Separation point. De laatste paar uurtjes waren pittig want hier ging de route dwars over Gibbs Hill. We kende deze meneer of mevrouw niet maar we hebben hem of haar wel een paar keer vervloekt, wat een steil geval. Ik moet trouwens nog wel even vermelden dat we super mooi weer hadden die dag. Voldaan kwamen we om 6 uur op de camping, tentje opgezet (eitje) en hebben we heerlijk gegeten van de aardappelsalade met ei. S' avonds hebben we een koude douche genomen, beter iets dan niets en hebben we elkaar daarna in ons tentje voorgelezen uit Baantjer en de moord op bestelling. Tent is prima we hebben het niet koud gehad maar een luchtbedje of iets in die richting was lekker geweest. Maarja je bent een padvinder of je bent het niet. De volgende morgen hadden we een lange wandeling voor de boeg maar konden we toch uitslapen. We zouden namelijk een oversteek moeten maken wat alleen mogelijk is met eb. Weetje: eb en vloed in dit gebied heeft een verschil van 6 meter. Weetje 2: Een bepaalde baai had een paar jaar geleden de naam Majestic Cove en is door de Kiwi's vervangen door Mosquito Bay omdat de locals ook graag een strand wilden zonder toeristen. Rond 2 uur zouden we kunnen oversteken. Doordat ons bedje niet bijzonder comfortabel was waren we eerder dan bedacht al klaar voor vertrek. We waren daardoor om twaalf uur al bij de overtocht dus... 2 uur wachten. Kwart voor twee hielden we het niet meer en zijn we op blote voetjes over gegaan. We hadden nog 5 uur voor de boeg en dat was pittig met een zware backpack (backpack Frank: 13 kg, dat is zwaar, backpack Sophie 6 kg) berg op en berg af. Ik begon inmiddels aardig spijt te krijgen van mijn opschepperij maarja we moesten door. Die twee uur wachten in de kou had ons de das om gedaan dachten we. Afijn om 7 uur kwamen we aan op de camping en hebben we koude chily con carne gegeten, geen aanrader. S' avonds werden we nog uitgenodigd bij het kampvuur maar we konden werkelijk geen pap meer zeggen dus dat aanbod hebben we afgeslagen. Na 2 hoofdstukjes Baantjer vielen we om half 9 in slaap. De volgende morgen enorme spierpijn natuurlijk maar met frisse moed gingen we de laatste 25 km tegemoet. Net toen we wilden vertrekken begon het te plensen, dus hup nieuwe regenjacks aan, 100% water resistant, en gaan met die banaan. Na 2 uur waren we tot aan ons ondergoed doorweekt. We hadden nog 1 droog setje en die hebben we aangetrokken. We besloten toen door te lopen maar als de regen aan zou houden, de watertaxi terug te nemen. Met ieder 2 kilo extra regenwater in de tas gingen we verder. En zie daar, het zonnetje brak door, de temperatuur kwam boven de 20 graden en de bergen veranderde in heuveltjes. We hebben de laatste 6 uur keurig uitgelopen maar we waren ontzettend blij toen we ons campertje weer terug zagen. Misschien denken jullie na dit verhaal dat het vreselijk was en ik moet toegeven soms was dat ook zo. Maar het was vooral een fantastisch avontuur, we hebben weer ontzettend veel mooie plekken gezien en ook enorm met elkaar gelachen, vooral de voor- en napret. Wat we onderschat hebben is de bagage, we zouden het zo weer doen alleen niet deze week, even bijkomen. S' avonds hebben we onszelf getrakteerd op een Big Mac menu, dat smaakte goed. Vannacht hebben we heerlijk geslapen en vanmorgen zijn we vertrokken naar Kaikoura. Morgen gaan we zwemmen met een groep dolfijnen daar hebben we super veel zin in. Tot snel.   Liefs Frank en Sophie