Week 16

Bonjour, vanuit een zonnig Akaroa, Banks Peninsula. Akaroa is een schattig plaatsje aan de oostkust onder de rook van Christchurch en is een 150 jaar geleden gestart als een Franse kolonie. Het is vandaag, zondag 14 december, één van die bijzondere dagen waarop de zon zich lekker laat zien en waarvan we in de middag hebben genoten van een drankje op het terras als..een god in Frankrijk. Vorige week maandag vertrokken we uit Oamaru maar niet nadat we de grote intocht der Blue Pinguïns hadden aanschouwd. In vergelijking tot de normale pinguïn is de Blue Pinguïn maar een kleine opdonder, zo'n 30 cm hoog. De lokale pinguïn fanatici hebben speciaal voor de aanwezige kolonie 350 broednesten gebouwd (lees 6 planken en een ingang). Het mannetje of het vrouwtje zit hier de hele dag te broeden terwijl de wederhelft de hele dag op zee naar vis en inktvis duikt. Wanneer de zon ondergaat stopt de pinguïn met vissen en keert hij/zij huiswaarts om de geliefde te voeden (d.m.v. over de huig te gaan en de verse vis voor hun voeten dan wel flippers te gutsen), ik ben toch blij dat het bij ons thuis anders gaat. Speciaal voor deze intocht zijn er in Oamaru twee overdekte tribunes gebouwd, met stadionverlichting en commentator, het is net alsof je bij AZ zit. Om half 9 zaten we klaar en een klein half uur blauwbekken later kwamen de eerste vogels in kostuum aan strand. Hoewel de Blue Pinguïn de hele dag alleen jaagt verzamelen ze zich in een soort zwerm voordat ze richting de kust zwemmen. We konden goed zien hoe de eerste 50 aanspoelden en waggelend en vallend een veilig heenkomen zocht. Na 3 groepen te hebben zien landen zijn we op onze verkleunde benen naar de uitgang gelopen. Wat ze er niet bij vermelden als je een kaartje koopt voor deze bijzondere dagelijkse pinguïn migratie is dat de totale kolonie uit een kleine 700 vogels bestaat en dat ze werkelijk overal nestelen. Terwijl we terug liepen over de kade naar onze camping zagen we links en rechts de pinguïns voorbij sluipen en zelfs onder het toiletgebouw van onze camping kon je ze horen kwekken. Op maandag zijn we langs de Elephant Rocks (grote grijze rotsen) en de Maori Rock Art (gekras op een rots) naar mount Cook gereden. Mount Cook is de hoogste berg in Nieuw Zeeland en de weg er naar toe is weergaloos mooi. Mt Cook zelf is een iets wat lastige jongen gebleken en heeft al aan meer dan 200 beklimmers het leven gekost. Vlakbij onze campground stond een indrukwekkend monument met daarop de namen en locatie van vallen van de overledenen. Op de zuil was nog plek zat maar wij hadden ingezet op een toerist vriendelijke wandeling van 3,5 uur op zijn buurman. Sealy tarns, zoals de wandeling heette, was een gevalletje 2 uur lang trap omhoog en 1,5 uur weer naar beneden, het uitzicht was mooi maar de regen en harde wind hadden wat ons betreft geen toegevoegde waarde. De volgende morgen hebben we nog de Tasman Lakes bezocht, waar je ijsschotsen in het water kan zien drijven en daarna zijn we verder gegaan richting Mount John.  Alhoewel zijn naam anders doet vermoeden is Mt John, voor Nieuw Zeelandse begrippen,  eigenlijk meer een heuvel en is hij vooral bekend omdat je hier s' nachts heel goed de sterrenhemel kunt bekijken. Naast Mt John ligt het Alfa Romeo blauwe lake Tekapo (samen zorgen ze voor een schitterend decor) en naast lake Tekapo ligt de Alpine springs en spa en daar gingen we eerst heen toen we aankwamen. We hebben de hele middag genoten van de hete baden en sauna en zijn daarna onze camper neer gaan zetten aan de rand van het meer. In dit gebied groeien overal langs de weg lupins in alle kleuren en die geven het geheel een gezellig tintje. Die donderdag hebben we een rondwandeling gemaakt langs Mt John en het meer en toen we s'  middags het stadje ingingen voor wat boodschappen kwamen we langs een good old mini golf park. Nu is Sophie daar groot mee gebracht dus die was meteen enthousiast (en fanatiek) en ik had nog wat recht te zetten van het tafelvoetbal drama dus daar gingen we. Ik schop liever tegen een bal dan dat ik er tegen sla maar als een witte Tiger Woods werkte ik de 18 holes af en al ruim voor de laatste slag mochten de gebalde vuisten in de lucht. Met 20 boven par was ik de verdiende winnaar en het voelt bijzonder goed dat nu op te kunnen schrijven.  Na een overnachting op het idioot geprijsde maar enige holiday park hebben we koers gezet naar het plaatsje Mt Somers en de gelijknamige berg. Mt Somers is een plaatsje van 5 huizen en een kroeg en we zijn er drie keer door heen gereden voordat we ons realiseerde dat we er waren. Er viel hier dus weinig te beleven en we zijn deze keer al om een uur of 3 naar de uitgekozen campsite gereden. Toen ik de Toyota het pad op draaide keken we uit op een grote modderpoel met hier en daar een stukje gras. We keken elkaar aan en ik vroeg me hardop af, moeten we dit wel doen, straks staan we vast. Waarop Sophie de memorabele woorden sprak "Ach het gaat wel denk ik en anders hebben we iets spannends". Met een flinke peut gas en ingehouden adem wist ik de camper naar een op het oog relatief droog stukje gras te manouvreren. Gelukkig, we  hadden het gehaald en de auto leek zich nog te kunnen bewegen. Dat kon niet gezegd worden van de 7 meter lange camper die 10 minuten na ons aan kwam scheuren. De eenzame bestuurdster ( ik zeg niks) wist hem precies helemaal achterin de campground muurvast te rijden. Na twee minuten stond ze voor ons raaam, "I'm stuck"zei ze, dat dachten wij al. Met vereende krachten hebben we geduwd, gegraven en advies gegeven maar het mocht niet baten. De imposante camper groef zich alleen maar dieper in en de wegenwacht werd gebeld. Een uur later kwam er een 4x4 met lier en begon het circus opnieuw. Er zat weer geen beweging in en behulpzaam als wij zijn besloten we te helpen duwen. Met enkele rukken lukte het toen wel en toen de camper met een schok weer in beweging kwam was iedereen droog en lag ik languit in de modder. Vrijdagmorgen kwamen we tot de ontdekking dat het flink had geregend en daalde langzaam het besef dat wij nog van die camping af moesten. We hadden niet de rust meer om eerst te ontbijten en besloten om meteen maar de proef op de som te nemen. Ik zou niet meer kunnen zeggen wat ik gedaan heb maar na 20 spannende seconden stonden we op het asfalt, ready to go. Op de planning stond een loopwalk langs Mt Somers. Dit gebied behoort totaal niet tot de populaire hotspots waar iedereen heen gaat en de hike van 6 uur bracht ons in alle rust door een schitterend ruig berglandschap, het was een van de beste wandelingen die we gedaan hebben.  Na een overnachting op de dorpscamping zijn we vanmorgen richting Christchurch gereden. Over enkele dagen vliegen we vanaf Christchurch naar huis en als je het op de borden ziet staan realiseer je jezelf dat het er bijna op zit. Eventjes nog maar, we gaan er nog voluit van genieten. Tot volgende week.