Week 12

Oktober is de maand dat het altijd erg veel regent zeggen de locals hier in Nieuw Zeeland, dit jaar was oktober kurkdroog. Misschien heeft het er niets mee te maken maar in november giet het tot dusver behoorlijk. Het is inmiddels weer droog en de wolken maken langzaam plaats voor de zon op onze standplaats in Turakina op zondag 16 november. De afgelopen week is voor ons gevoel voorbij gevlogen. Maandag ging de wekker vroeg en reden we in onze camper,  die zich tot nu toe voorbeeldig gedraagt, van Turangi ongeveer 50 km naar de start van de Tongariro Alpine Crossing. Deze voettocht van 19 km brengt je na ongeveer 7 uur hiken naar de andere kant van de berg, (whats in a name..). Omdat wij ook nog terug moesten naar de camper en we gehoord hadden dat het eerste gedeelte het mooist was hadden wij het voornemen om tot de Emerald Lakes te lopen (20 minuten voorbij het midden) en dan weer terug te gaan. De eerste 5 km was een eitje, door een ruige vulkanische steppe en bracht ons na een uurtje aan de voet van "the devil stairs". Het steigingspercentage nam hier exponentieël toe en na enkele zweetdruppels kwamen we na een uurtje de eerste krater tegen. Hierna begon het serieuze werk, het begon steeds harder te waaien en het zicht was beperkt door de dikke wolken die rond de berg hingen. De laatste kilometers naar de top waren goed stijl en mede door de harde wind en de erg lastige paden (los grind, stenen en veel sneeuw), was het nog een hele tour om naar de top (1967m) te komen. Maar we hebben het gehaald, natuurlijk. We hebben niet veel van het potentiële uitzicht gezien maar het het was toch een fantastische trip om gedaan te hebben. Na de afdaling zijn we doorgereden naar een andere camping, dit was nog even spannend want ik had er niet opgerekend dat ik 120 km lang geen tankstation tegen zou komen. De volgende morgen zijn we naar het noorden gereden richting Waitomo. Deze streek staat bekend om de vele grotten die er zijn en dan met name vanwege de gloeiwormen die hier nestelen. Nu hadden we al vuurvliegjes gezien in Sumatra en lichtgevend plankton op Lombok, de gloeiwormen wisten ons toch te verbazen met hun schoonheid. In een bootje gingen we doodstil, want de wormpjes houden niet van geluid, door de diepe grotten heen terwijl er overal kleine lichtjes gloeide. Geinig feitje, het zijn de larven die licht geven om insecten aan te trekken. Als een nietsvermoedende vlieg dan tegen één van de 20 kleverige draden aanvliegt wordt de buit binnen gehengelt en opgepeuzeld. De uiteindelijke volwassen worm leeft maar 2 dagen, mede veroorzaakt door de afwezigheid van een mond. Na de grotten zijn we doorgereden naar Otorohanga waar we hebben overnacht en we het bird park hebben bezocht. Naast alle bijzondere inheemse vogels die je hier kunt zien hebben ze een verblijf waar het dag en nacht ritme kunstmatig is omgedraaid. Dat betekende dat we de enige echte kiwi's in actie konden zien. Het zijn geinige beestje die er lekker stuntelig uitzien en verrassend snel kunnen rennen. We begrijpen waarom dit hele land met die vogeltjes wegloopt. De woensdag begon net zo nat als de dinsdag eindigde maar dat was niet zo erg want we hadden een roadtrip gepland richting New Plymouth, normaal gesproken neem je dan de SH3 en zit je er binnen een paar uur maar wij namen de toeristische route die ons, volgens de Lonely Planet,  door  'serious backcountry' zou brengen. Niet sneller, wel mooier. Met een volle tank peut, we leren, vertrokken we en na een uurtje rijden kwamen we bij de eerste stop. Een nationaal bos waar, na een kleine bos wandeling, een mooie waterval te zien zou zijn. Je moest alleen wel eerst een grindpad af, 10km lang, 1 meter breed, maar zulke dingen ontdek je altijd pas als je niet meer terug kan en in ons geval letterlijk. Uurtje gewandeld, waterval gezien, pad terug getuft en weer door. De tweede stop was bij een natuurlijk gevormde brug. Vlakbij de weg was een grote kloof waarvan beide wanden door een stuk graniet als een brug met elkaar werden verbonden. Een bijzonder gezicht en het leek alsof het door Esscher was getekend. Achter de brug lagen ook nog grote stukken graniet met daarop duidelijke fossielen van grote oesters van 35 miljoen jaar oud. Verder op de route zijn we ook nog gestopt bij een grot en bij waterval nunmer twee. We hebben er al een hoop gezien maar deze waterval was met afstand het grootst. Imposant, boffen wij even dat het zo hard had geregend. Het laatste gedeelte van de trip bracht ons langs vele heuvels met vee en nog bij een heel mooi stukje strand met vulkanisch zwart zand en een schitterend uitzicht. Leuk om te zien is dat hier de Agapanthus en wilde Zantedesia's gewoon langs de weg groeien. Donderdag zijn we doorgereden naar New Plymouth en hier hebben we in het plaatselijke museum wat cultuur gesnoven. Leuk was een expositie met foto's van lokale mensen van het platteland. De meeste steden hier zouden volgens Nederlandse begrippen niet echt een stad genoemd worden. De ruime blokken met winkelpanden geven je het gevoel dat je door een bedrijventerrein loopt, gezellig is anders. De camper hebben we aan het einde van de dag geparkeerd aan de voet van Mt Taranaki. Een puist van een vulkaan die om de zo veel jaren de boel hier een beetje opwarmt. Nu hebben wij daar die nacht weinig van gemerkt. Er was geen stroom, dus geen verwarming, en de gure wind en de hoogte zorgde ervoor dat we die nacht dubbel ingepakt naar bed gingen en het vervolgens bokkoud hadden. De volgende mogen hebben een vier uur durende hike gemaakt langs de vulkaan. Onderin loop je door dichtbegroeide bossen en bovenin ploegde we door de verse sneeuw. Wij nog wel denken dat het hier bijna zomer was. Op de weg verder kwamen we door Hawera waar toepasselijk genoeg een ponyclub en een paardenracebaan zijn gevestigd. We hebben overnacht op een schattige camping aan het strand bij Waverley waar je voor nog geen 2 tientjes van alle gemakken bent voorzien. Op het strand ligt hier met enige regelmaat een zeehondenkolonie en zo konden wij dus ook een paar seadogs spotten. De betaling van de overnachting mochten we (honesty pays) de volgende dag zelf verrichten bij de plaatselijke bibliotheek. Zo gaan die dingen hier en gelukkig kan dat ook gewoon. Sterker nog, ze hebben hier nog gewoon een bibliotheek en videotheken trouwens ook. De volgende dag zijn we naar Whanganui (wel een mooie stad) gereden waar we de plaatselijke markt hebben bezocht. Het aantal kraampjes viel wat tegen maar we kwamen wel langs een kraampje met uitsluitend Nederlandse producten. Drop, erwtensoep en tada pepernoten! Het toeval wil dat die ouwe precies deze zaterdag voet aan hollandse bodem zou zetten en wij konden dat nu dus in stijl vieren. Later kregen we ook nog een bos tulpen van een marktvrouw die het voor gezien hield. We voelden ons later op en top Hollander met de bloeiende tulpen en pepernoten tussen de bergen, alhoewel het natuurlijk wel een vreemde combinatie is. Na Whanganui zijn we naar het noorden gereden langs de river road richting Pipiriki. De zeer lange en brede Whanganui river was 90 jaar terug een belangerijke doorvoer lijn en een toeristische trekpleister. In 1936 hebben de optimistische kolonisten hier een betonnen brug gebouwd met het oog op de ontwikkeling die vervolgens nooit van de grond kwam. Zonder wegen staat die brug nu sierlijk midden in de bossen en wordt hij toepasselijk 'the bridge to nowhere' genoemd. Op deze rivier zijn wij vanmorgen gaan kanoën. Met een jetboot, mooi spul, zijn we 30 km stroomopwaarts gebracht en vervolgens zelf terug naar Pipiriki gekanoet(?). Leuk om te doen en omdat we natuurlijk als een superteam aan het peddelen waren gingen we als een speer. Helaas kwamen we niet helemaal droog terug maar dat kwam door de regen die ook gezellig mee was. We hebben daarna nog een bakkie gedaan met de verhuurster en haar vader die een Schotse Maori bleek. Hij had ook nog eens geen tanden dus deze kerel was werkelijk niet te verstaan maar we hebben wel erg met hem gelachen. We zijn vanmiddag verder gekoerst en met een bocht weer richting het zuiden gegaan. De volgende bestemming is Wellington, de hoofdstad en hier vertrekt de ferry richting het zuidereiland. Nog maar een maand te gaan, wat gaat het snel. Tot volgende week!   Frank en Sophie.