Rest week 9 en week 10

Kia ora allemaal, vanaf de zithoek in onze camper wens ik u een goedemorgen. We schrijven vandaag zondag 2 november en we hebben zojuist onze Toyota geparkeerd aan de rand van het Trounson Kauri park, Northland, Nieuw Zeeland.  Het is alweer een paar dagen gelden sinds ons laatste verslag en er is een hoop gebeurt. Dinsdag 21 oktober kwamen we aan op een zonnig Gili Air en we hebben hier 4 nachten geboekt bij Gilinta. De Gili eilanden zijn erg populair en dus ook een stuk toeristischer dan veel andere plekken die we in Lombok hebben bezocht. Zo is het bijvoorbeeld op Gili Air praktisch niet mogelijk om naar het strand te gaan. In plaats daarvan is het de bedoeling dat je op een bed of loungebank van een strandtent gaat liggen. Hier kun je dan vanaf je luie reet de hele dag naar de golven kijken en natuurlijk schransen voor prikkie. Je zult begrijpen dat we de eerste twee dagen goed besteed hebben. Gili Air is niet erg groot, binnen ongeveer een uurtje loop je het hele eiland rond en tijdens onze tweede dag hebben we dat dus ook eventjes gedaan. Halverwege de wandeling kwamen we Walter tegen, een Vlielander die we al eerder tegengekomen waren op Gili Gede. We spraken af om s'avonds een kleine borrel te doen. We zijn in de middag ook nog eventjes met twee snorkels het water in gelopen om te kijken hoe de onder water wereld er hier uitzag. Het meeste koraal was hier echter zwaarbeschadigd door jaren van intensief dynamiet vissen maar we hadden wel het geluk weer een schildpad te zien! Deze grote jongen zwom vlakbij de kust in zeer ondiep water dus we konden hem goed bekijken. Op de Gili eilanden is er af en toe stroom, wat inhoud dat er op alle tafeltjes kaarsen staan omdat de stroom er op een gemiddelde avond een keer of drie uitvliegt. Die avond hebben we een paar biertjes gedaan met Walter in een bijna lege strandtent en het was best gezellig maar het werd pas helemaal gezellig doen Sven en Charissa (Charis voor intimi) uit Assendelft erbij kwamen. Het werd uiteindelijk best laat en we hebben erg gelachen om de barmannen Ali en Baba (ook volgens hun ID) die hun best deden om twee dronken Australische dames te versieren. Wegens succes hebben we ook de volgende avond samen gegeten en wat gedronken. Bijzonder is het lichtgevende plankton dat je hier kunt zien wanneer je s'nachts naar de waterlijn loopt. Tijdens onze laatste dag op Gili Air hebben we wat souvenirs gescoord en zijn we nog eenmaal, om het af te leren, met een snorkeltrip meegeweest. Het was massa werk deze keer, dus met 30 man in een bootje, hup erin, hup eruit en weer door. We hadden tickets geregeld om op zaterdagmorgen 8:00 met de boot terug te varen naar Bali, met de fastboot deze keer, de verwachtingen waren hoog gespannen. Met 5 zware Suzuki motoren achter zijn reet gingen we inderdaad als een kogel maar aaangezien de boot eerst al een kwartier te kaat kwam en vervolgens nog twee keer stopte om verse touristen in te laden liepen we alsnog een uur uit. Maar dat is ook Indonesië,  soms gebeuren dingen ietsje eerder maar meestal ietsje later of niet of morgen, niemand maakt zich daar druk om. We waren uiteindelijk mooi op tijd bij de luchthaven en om 14:15 stapte we aanboord van ons vliegtuig en hadden we onze laatste stap op Indonesische grond gezet. We gaan dit land zeker missen, de ongeloofelijke natuur, al die vriendelijke mensen, het eten en het weer. Al die bloemen die overal groeien en al dat fruit, als je hier een banaan op de grond gooit staat er 3 maanden later een boom. En het fruit smaakt hier ook echt stukken beter, ananas of watermeloen, je weet niet wat je proeft. Natuurlijk zijn er ook een aantal dingen aan Indonesië die wij nooit zullen begrijpen.  Onze grootste ergenis was het gemak waarmee jong en oud afval en plastic op straat of in de vrije natuur rondslingerden. Niemand die er iets van zegt of het opruimt. Wanneer we er iemand over spraken dan was het antwoord steevast dat 'the government' er iets aan moet doen. Maarja, een beter mileu... We hopen dat ze het ooit zullen leren. We hebben een prachtige tijd gehad en ik denk dat we wel mogen zeggen dat we met een klein traantje afscheid hebben genomen van dit schitterende land. Zaterdagavond kwamen we aan in Kuala Lumper, voor twee nachten weer eventjes terug in Maleisië. Met de trein hebben we ons laten afzetten in het centrum en zijn we lopend opzoek gegaan naar een kamer. De eerste 5 bleken vol te zitten en nummer 6 bleek een hoerenkast dus het schoot niet erg op. Gekukkig had hotel nummer 7 nog kamers vrij in een partner hotel iets verder op en zo zaten we eindelijk op een mooie knusse kamer in Little India. De volgende dag zijn we wat gaan shoppen voor warme kleren, in verband met de volgende bestemming en hebben we de Batu Caves bezocht. We zijn ook naar de Petronas Towers gegaan maar deze bleek om 13:00 s' middags uitverkocht, blijkbaar worden er maar maximaal 1000 bezoekers per dag toegelaten. Alsof ze krentenbollen verkopen. Die maandagmiddag stapte we aanboord van een Emirates boeing die ons binnen 8 uur naar Melbourne bracht. We zagen er niet tegenop want in vergelijking tot Air Asia is vliegen met Emirates niet bepaald een straf, ruime plaatsen, veel multimedia en gratis drank. Klein tegenvallertje was de hevige turbulentie die we voor de kiezen kregen. In Melbourne zouden we om 2 uur s' nachts landen en geleerd van onze eerdere ervaringen in KL hadden we alvast maar een hotel geboekt. Gelukkig maar want de stad leek wel verlaten toen we vanaf het busstation naar ons hotel liepen. Toen ik de volgende morgen vanuit ons hotel de Elisabeth street op liep was het net alsof ik wakker was geworden op een filmset. Overal halfrennende mannen in pak en vrouwen met hakken, dikke jassen en druk telefonerend. Geen scooters, geen honden, geen gebronsde kinderen op teenslippers en geen 30 graden meer. Dat is best eventjes wennen na 8 weken in de zon, 18 graden is gewoon bokkoud. We hadden 2 dagen te besteden in Melbourne en de eerste dag hebben we een kerk bezocht en hebben we een rondje gedraaid op de Melbourne star. S 'avonds een bizar lekkere hamburger gegeten en na twee afleveringen van The Fall (goede serie) in slaap gevallen in ons hotel. De volgende dag hebben Cooks cottage bezocht, het bleek het huis van James Cooks zijn ouders te zijn maar toch. De rest van de middag hebben we geluierd in Fitzroy Park. Donderdag mochten we weer op tijd uit de veren want om 8 uur AM vertrok onze kist naar Auckland, New Zealand, een vlucht van een kleine 3,5 uur. We kwamen uiteindelijk om half 3 aan omdat je hier ook nog 2 uur extra tijdverschil kado krijgt. We liggen nu precies 12 uur voor op thuis, dus dat is wel lekker makkelijk rekenen. In Nieuw Zeeland zijn ze nogal strikt op mileubescherming en dat kun je goed merken bij de uitgebreide douane controles. Enthousiast als wij zijn hadden we schelpen van Gili Gede, koffie uit Lombok en houtsnijwerk uit Java in onze tas en dat stond allemaal onder het kopje streng verboden. Hier konden we alleen weinig mee want alles zat al in de tas. We kwamen zonder problemen door de bodyscan en snuffelhond maar bij de derde controle werd er geëist dat we onze wandelschoenen zouden laten zien om te controleren of er geen modder onder zat, op zich geen probleem alleen hadden wij nu juist in onze schoenen de schelpen en de koffie gestopt. Voor de volgende controle hadden we zelf alvast maar eventjes onze schoenen uit de tas gehaald. De schoenen werden met een mesje ontdaan van drie brokjes grond en onze tas met schelpen en koffie ging door de x-ray scanner. Op de monitor konden wij onze smokkelwaar duidelijk zien maar de kerel achter de balie zat niet bepaald op te letten dus mochten we zonder verdere problemen verder lopen. Pfieuw! We hebben overnacht in een klein hotel vlakbij het vliegveld, want onze camper konden we pas de volgende dag ophalen. De volgende morgen zijn we naar de camperboer gelopen en daar kregen we na 2 uur wachten en wat geleuter de sleutels van onze eigen campervan. Supertrots natuurlijk. De camper is groter dan we hadden gedacht en bovendien erg compleet, aan alles is gedacht. Als eerste bestemming hadden we de Bay of Islands op het oog. Auckland ligt redelijk in het noorden van New Zealand dus als we nog iets noorderlijker wilden kijken dan moesten we dat meteen doen. Na 4 uurtjes tuffen aan de verkeerde kant van de weg kwamen we aan in een idyllisch Paihia, een kustplaats aan de South Pacific. Nu hebben we al veel mooie plekjes gezien maar het landschap hier is ook weer helemaal fantastisch, de heuvels zijn zo groen en de lucht is zo blauw dat het net een reclame spotje lijkt. In Paihia hebben we onze wandelboots aangetrokken en zijn we aan een hike van 6 uur begonnen rond de baai. Via twee veerpontjes, een stuk bos en mangroves kwamen we aan in Russell waar we het lokale natte goud hebben geproeft. Opvallend is hoe goed alles hier geregeld is, zeker in vergelijking tot Indonesië. Overal staan bordjes met de richting en alles ziet er netjes en nieuw uit, de stukken zwerfvuil kun je op 1 hand tellen. S' avonds hebben we nog even flink boodschappen in geslagen. De tijd van Nasi en Warongs is voorbij, er staat nu weer brood en normale hollandse kost op het menu. Heerlijk! De volgende morgen zijn we naar de Waitangi Treaty Grounds geweest. Kort samengevat komt het erop neer dat hier herdacht wordt dat de engelsen bijna 200 jaar geleden met de plaatselijke Maori chefs een verdrag hebben gesloten om elkaar te erkennen en het land te verdelen. We kregen hier een rondleiding en na een oorlogskano van 30 meter kregen we ook een Maori zang en dans demonstratie. Hier hebben we erg van genoten, de Maori hebben allemaal zeer expressieve koppen en konden bovendien een behoorlijk moppie zingen.  Na Waitangi zijn we doorgereden naar de westkust van Northland, naar het Kauri park. Kauri's zijn reusachtige bomen die ook een klein beetje bedreigd zijn maar hoe ze precies zijn dat gaan we morgen zien. Tot dusver gaat alles van een leie dakje we hebben prachtig weer, we zijn erg benieuwd naar de rest van het land en we kijken per stop ongeveer waar we heen gaan. Zoals het er nu uitziet cruisen we morgen richting Pakiri. De groeten en tot de volgende keer!   Frank en Sophie   Ps Je had gelijk Bart, we missen die Rupiah misschien nog wel het meest ;)