Week 8 en een beetje 9

Goedemiddag trouwe volgers, het is vandaag 21 oktober en we verblijven voor de komende en tevens laatste 4 dagen in Indonesië op het eiland Gili Air. Onze dagen in Indonesië zijn geteld. De laatste dagen gaan we relaxed invullen want backpacker zijn is eigenlijk best hard werken. Onderhandelen over prijzen, sjouwen met je backpack, zweet op de snor, opzoek naar de beste en goedkoopste accomodatie en het reizen opzich zijn zo wat voorbeelden. Vorige week op 13 oktober kwamen er inderdaad 2 grijze koppies aangelopen. Mijn schoonmoeder met vriendin hadden ons na twee rondjes gevonden. Door een communicatiefoutje hadden ze ons het eerste rondje perongeluk gepasseerd, we zaten op ongeveer 2 meter afstand. Na wat knuffels en kusjes hebben we een drankje gedronken op het strand. We hebben wat verhalen uitgewisseld over Indonesië en het was leuk dat we veel dezelfde dingen hebben gedaan en soms ook in hetzelfde hotel hebben geslapen. Vervolgens zijn we nog verwend met een etentje en hebben we daarna nog wat gedronken. De volgende morgen spraken we af dat we rond een uur of tien in de morgen bij hun zwembad een kopje koffie zouden komen drinken. Wij hadden een aantal donuts mee en we zaten als een vorst op een resort waar we niet voor hadden betaald. Dit viel niemand op want het hotel was immens groot. De dag hebben we vrij lui ingevuld met eigenlijk alleen bij het zwembad hangen. Aan het einde van de middag hebben we nog snel de boot geboekt die ons de dag erna naar Lombok moest brengen. In Sanur verkopen ze qua attracties niet veel alleen vaartripjes met de fast boat. Een enkeltje per persoon naar Lombok kost je z'n 50 euro. Met de slow boat ben je 3 euro kwijt. Wij besloten daarom om met de slow boat te gaan, hoe slow die boot ging wisten we niet. S'avonds hebben we voor voorlopig de laatste keer gegeten met Tonny en hebben we aan het einde van de avond opnieuw afscheid genomen. Terug op de hotel kamer hadden we nog een klein bratsie (ongelukje). De airco lekte en daardoor lag er een enorme plas in onze hotel kamer (gelukkig stonden onze backpacks er niet). Met een zweterig nachtje voor de boeg hadden we toch heerlijk geslapen. Half 8 stapte we in de bus die ons naar de haven in Pandang Bai bracht, 1 uurtje rijden. Om 9 uur zaten we op de boot. De boot was oud, vies (kakkerlakken) en warm. We besloten in ieder geval niet binnen te gaan zitten maar buiten op een paar kleine plastic kuipjes. De boot ging gemiddeld 18 km per uur en bracht ons na 5 lange uren naar Lembar op het eiland Lombok (van dat slow was dus geen woord gelogen). In Lembar was niks te beleven er waren maar een paar taxi's. We zijn dus snel in een taxi gesprongen en hebben gevraagd of de driver ons naar Gili Gede wilde brengen. Gili Gede is niet één van de beroemde Gili eilanden, integedeel. Op Gili Gede zijn drie accomodaties waar je kunt overnachten. Gili Gede is niet erg toeristisch maar het is werkelijk een prachtig eiland. Het eiland is als een bounty eiland met een handje vol toeristen en een groepje locals.  Er zijn hier zelfs geen kippen. Tegen onze gebruiken in hadden we deze keer de kamer vooraf besproken en zouden we verblijven in een klein poepig bamboo huisje aan het strand, Madok Belo heet het. Met een klein bootje werden we naar het hotel gebracht. We werden enorm gastvrij ontvangen door een Franse dame, we voelde ons direct thuis. In de middag hebben we wat gewandeld op het eiland en hebben we ons verbaasd over de hoeveelheid aangespoelde schelpen. De schelpen die overal liggen vind je zelf nooit op een strand en kun je alleen kopen. Er spoelt zelfs bloedkoraal aan, tenminste dat denken we voor 90 procent want het heeft exact dezelfde kleur. S' avonds hebben we echt heerlijk gegeten ik had Soto Sayur (groente soep met noodles) en Frank had Oerap Oerap (rijst, groente prutjes en kokos) alles is vegatarisch want er is geen stroom voor de koelkast. Er is een paar uur per dag stroom dus we moeten optijd naar bed. Onze Belgische buren vinden het eten ook erg lekker vooral die "kleine lekkere knapperige sjalottekes" wij kunnen vanaf nu niet meer normaal "sjalot" uitspreken.Verder moet je douchen met zeewater en dat is niet lekker. Ook de lakens zijn gewassen in zoutwater dus dat voelt niet prettig, maar ach je kunt niet alles hebben. Evengoed lekker geslapen maar het is wel lastig als je s' nachts naar de wc moet. De volgende morgen vertrokken we met twee duitsers in een bootje naar goede snorkel plekken (alweer... Ja we kunnen er geen genoeg van krijgen en we willen ook nog graag een schildpad zien). De eerste plek was vrij ver uit de kust en was erg diep eenmaal in het water was er dan ook weinig te zien. Na 2 minuten zegt Frank "daar, daar een haai" ik schrik me de rambam (ben eigenlijk doodsbang voor die beesten) maar ik zag hem niet. Het was maar een kleintje zei Frank en spreidde zijn handen tot ongeveer 70 cm. Toch niet helemaal op mijn gemak zwommen we verder totdat ik hem later ook zag. Nou 70 cm de groeten, hij was dik 2 meter!! Het was een enorme haai en zwom niet direct weg, we konden hem goed bekijken. Toen hij uiteindelijk weg zwom heb ik eigenlijk alleen nog maar rondgedraaid als een tol. Naar de boot zwemmen was te ver dus ik heb keurig gewacht totdat iedereen uitgesnorkeld was. Op de volgende snorkelplek zouden we weleens schildpadden tegen kunnen komen. De kapitein verzekerde me dat er geen sharkies zouden zitten. In tegenstelling tot de vorige plek was hier wel prachtig koraal en vissen. Na drie kwartier ronddobberen zagen we dan eindelijk een enorme schildpad. Prachtig was hij of zij. Bij de laatste plek konden we Nemo visjes spotten. Enorm veel vis maar niemand had Nemo gevonden. De dag erna gingen we naar Mataram, stad in Lombok. In Mataram wilde we een scooter huren om het eiland rond te touren. De hele middag gezocht en allerlei kanten op gestuurd maar geen scooter kunnen vinden. We besloten om met de bus verder te reizen. In de middag wilde we nog een plaatsje bezoeken waar ze sieraden maakten met parels. De taxi chauffeur wist wel waar dat was maar bracht ons alleen naar een winkeltje. We zijn niet eens uitgestapt en hij kon ons weer terugbrengen. In Mataram is verder niet veel te beleven, er zijn een aantal tempels maar die konden we niet vinden. De bewoners in Mataran leken van de tempels nog nooit gehoord te hebben. Wel hebben ze bakkerij'tjes waar we bruin brood met pitjes konden kopen. De dag erna zijn we dus met bus naar Kuta Lombok gegaan. Een gezellig plaatsje in het zuiden aan de kust. We hadden een hotel gevonden aan het strand, beetje oud maar niet duur dus vooruit. Na de lunch, pasta met brood, hebben we alsnog een scootertje gehuurd en zijn we naar het Tangjung Aan strand gereden. We hadden al veel mooie stranden gezien maar deze hoort ook zeker in de top 3 thuis. Sneeuwwit zand en allerlei kleuren blauw zeewater. Het is wel onzettend jammer dat er wel veel afval aanspoelt in een bepaalde hoek van de baai. We hebben een lange wandeling gemaakt en uiteindelijk nog een large Bintang gedronken. In de hele baai zijn ongeveer 6 toeristen en 10 sarong verkoopsters. We vonden dat we het niet konden maken om zonder sarong terug te gaan naar Nederland dus we besloten er één te kopen. Vervolgens kwamen er 5 andere vrouwen die er ook één wilde verkopen. We weten eigenlijk niet eens wat we met één sarong moeten dus laat staan met twee. We konden ze na een klein half uur bijna voor niks kopen. Dit hebben we niet gedaan, de tassen zijn al zwaar genoeg. We zijn maar van het strand gegaan want anders kwamen we niet van ze af. In het restaurant waar we ons avondeten bestelde wisten ze het voor elkaar te krijgen de rijst helemaal tot snot te koken, tegenvallertje. Uiteindelijk nog een toetje besteld om de gaatjes te vullen. De gaatjes waren wel gevuld maar het ging niet van harte. De volgende morgen gingen we op pad met de scooter. We gingen als eerste langs het plaatsje Sadé. Dit is een traditioneel weversdorpje het volk heet de Sasaks. Deze Sasaks hadden een gemixed geloof, beetje Islamitisch en Hindoëistisch, een beetje van zichzelf en een beetje van Maggie. Aangekomen in Sadé werden we ontvangen door een gids. Sprak goed engels en een beetje nederlands zoals koeienpoep. In ieder huisje wordt de vloer maandelijks gereinigd met koeienpoep. Alle mensen jong en oud slapen op de betonnen vloer en de mensen verbouwen hun eigen voedsel wat alleen bestemd is voor het dorp. We hebben een leuke rondleiding gehad en de gids kon leuk vertellen. Uiteindelijk hebben we toch een tweede sarong gekocht. We weten nog steeds niet wat we ermee gaan doen maarja wel helpen wel de plaatselijke economie. Aan het einde van de trip konden we nog een "vrije" donatie doen. Ik heb dat tussen haakjes gezet omdat er eigenlijk 100.000 rupiah van ons verlangt werd. Toen we 70.000 rupiah gaven was de gids niet erg vriendelijk meer (wij hadden namelijk ook al  sarong 2 gekocht, het was wel goed). Naja we zijn uiteindelijk toch maar overstag gegaan huppa 30.000 erbij. We hebben de trip vervolgd naar Tangtung Luar. Ik had in de lonely planet gelezen dat daar een grote vismarkt is en waar ondere andere z'n 100 haaien per dag worden binnen gebracht. Na anderhalf uur op het scootertje kwamen we aan om ongeveer 12 uur. Er was geen mens en vis te bekennen. Je kon wel ruiken dat er veel vissen geweest waren, jeetje wat een meur. Beetje teleurgesteld gingen we richting een pottenbakkerij. Onderweg hebben we nog wel wat stops gemaakt. De eerste stop was bij een kapsalon, Frank moest nodig naar de kapper. Ze wilde hem alleen niet helpen omdat hij een jongetje was. Hij heeft nog wel even een vrouwtje nagedaan maar ze trapte er niet in. Later vonden we ook nog een mannenkapsalon en werd hem een prachtig Justin Bieber kapsel aangemeten. We hebben gevraagd of het bovenop toch nog wat korter kon want het was geen potje. De kapper is bijna een half uur bezig geweest en vroeg hiervoor maar 65 eurocent, we hebben hem maar een dikke fooi gegeven. Later hebben we nog een meloen gekocht voor de lunch en hebben deze kijkend bij een potje zaalvoetbal opgegeten. Vervolgens opweg naar een aardewerk-dorpje. Niet te vinden dus toen maar doorgereden naar het hotel. Doordat we één afslag te vroeg namen kwamen we in een ander deel van Kuta. Het dorpje was veel groter dan we eerst dachten. In het centrum kwamen we ook nog Meriam tegen. Meriam ging ook mee met de rondreis naar Sumatra, we hadden haar 5 weken niet gezien. S'avonds hebben we trouwens de beste hamburger met friet ooit gegeten, nu ik er weer aan denk loopt het water me weer in de mond. We hebben de regel 'twice rice is not so nice' dus dat komt af en toe goed uit. Na het eten hebben we nog wat gedronken met Meriam. De volgende morgen vertrokken we naar Tetebatu. Dit dorpje ligt op 2000 meter hoogte midden tussen de rijstvelden en het black monkey forrest. Erg charmant plaatsje met vriendelijke mensen. We hebben de middag gevuld met een wandeling door het dorp. We hebben ook nog een tijdje een optocht gevolgd van dansende mensen in feestelijke kleren gevolgd door een rockband. Het was een optocht naar een bruiloft,  erg leuk om te zien. Het hotel waar we verbleven stond middenin de rijstvelden met een prachtig uitzicht. Middenin de nacht werden we nog wel even wakker gemaakt door padden, gekko's, krekels en 4 jengelende islamieten door een megafoon. De volgende morgen hadden we hele leuke hike voor de boeg. Een 5 uur durende tocht door rijstvelden, het zwarte apenbos en de waterval met gids. Na de tocht nog heerlijk geluncht bij locals. S' middags zijn we nog meegegaan met Eddie die een vissenkwekerij had. De vissen worden gebruikt in de rijstvelden om slakken en andere beestjes op te eten. We vertelde Eddie dat we ook naar Tangtung Luar zijn gegaan voor de vissenmarkt maar dat we te laat waren. Eddie wilde ons de volgende dag wel brengen. Eerst hadden we het wilde idee om mee te gaan op een vissersboot om zelf haaien te vangen. Eddie had namelijk een kennis die dat deed. We hebben uiteindelijk toch besloten niet te gaan haaivissen want die vissers zitten daarvoor 14 uur op zee. De volgende morgen zijn we om 6 uur opgestaan om naar de haaienmarkt te gaan. Wij hebben nog nooit zoiets smerigs gezien en geroken. Geen vis ligt in ijs en het open riool spoelt door de vis heen. De mensen lopen evengoed op blote voeten of teenslippers. Er lagen nog wel wat haaien maar lang geen 100 meer. We waren eigenlijk weer te laat maar dat gaf niet.  verder lagen er ook enorm grote en mooie roggen met tijgerprint die zonder pardon in moten gehakt werden. Het was een smerig tripje maar wel bijzonder om eens gezien te hebben. Vervolgens bracht Eddie ons naar Bangsal want vanuit deze plaats vertrekken bootjes naar de Gili's. Uiteraard konden we kiezen uit een snelle en langzame boot. De Gili's liggen niet ver uit de kust dus we durfde toch weer een langzame boot aan. Als er 30 passagiers waren vertrok de langzame boot, wij waren de eerste twee op de lijst. Na een halfuurtje zaten we al op de boot tussen de Bintang, knoflook en andere groente. Voor ons ligt een prachtig eiland waar we nog een paar dagen lekker gaan relaxen. Het volgende verslag schrijven we in Nieuw Zeeland dus tot dan.   Liefs Frank en Sophie