Rest week 4 en week 5

De zon schijnt volop in Pangandaran terwijl Sophie schijnbaar ligt te genieten van een eerste echte Javaanse massage. Of het ook daadwerkelijk genieten was hoor ik zo. Ik heb beloofd dat ik zal ingrijpen wanneer ik haar hoor schreeuwen. Het is vandaag vrijdag 26 september en we zijn alweer bijna een week op Java. Vorige week woensdag kwamen we na een slopende busrit aan in een reeds donker Bukkittingi vanuit Sipirok. We zijn niet gestopt om goud te zoeken want het zat wat tegen met het verkeer dus wilde de chauffeur graag tijd goedmaken. We hebben wel een stop gemaakt bij het passeren van de evenaar. De hele groep sprong tegelijk over de getrokken lijn met een klein elftal t-shirtverkopers als getuigen. Van Gede kregen we zowaar een heus certificaat om dit feit nooit meer te vergeten. We kwamen uiteindelijk om 21:00 uur aan in ons hotel Royal Denai View, hier hebben we ook meteen maar gegeten. De volgende dag vertrokken we alweer vroeg onder begeleiding van de lokale gids plus dochter voor een trektocht door het land van de Minagkabauers(?). Via het panorama en de gesloten japanse tunnels kwamen we via de trap van net geen 300 treden in het dorpje aan. Het verschil tussen de Minankabau en de Bataks is het geloof en een iets ronder puntje op hun traditionele huis. Via de rijstvelden en beroemde zilversmeden kwamen we uit op een bananenplantage. Verrassend genoeg bevond zich midden in deze plantage een uitstekend verzorgd voetbalveld. Ik kreeg meteen alweer zin om ff een balletje te trappen. Na de de tocht van een kleine 4 uur werden we met 19 man in de laadbak van een kleine vrachtauto teruggebracht naar ons hotel maar niet voordat we alsnog de japanse bunkers hadden bezocht. De middag hebben we gevuld met het verkeerd lopen richting centrum en s'avonds gingen we naar een traditionele dansvoorstelling. Het was bijzonder om hiervan toeschouwer te zijn alhoewel niet alle dansen en trommels evenveel indruk maakte. Sophie was vooral blij dat ze het podium niet op hoefde om mee te doen. Op vrijdag zouden we pas laat uitchecken omdat de eerst volgende accomodatie door de reisleider werd omschreven als basic. En als ze het in Sumatra hebben over basic dan is er wel wat aan de hand. We zijn, na te hebben uitgeslapen tot maarliefst half negen de volgende morgen het centrum ingegaan voor een paar boodschappen. We hebben een extra portomonnee aangeschaft voor de zakkenrollers, een schitterende nieuwe broek voor mezelf omdat die andere doormidden was gescheurd tijdens mijn jackie chan imitatie voor wat straatkinderen en een kleine verrassing voor Sophie omdat die zaterdag jarig zou zijn. Ik had binnen 5 minuten 20 marktlui om me heen staan toen ik probeerde uit te leggen dat de armbanden een kadoo'tje waren en dat ik ze ingepakt wilde hebben (missie uiteindelijk geslaagd). Voor vetrek zijn we nog gaan eten met onze engelse vrienden waarna we met een nieuwe chauffeur 3 uurtjes richting Lake Minanjau gingen (dit alles zonder nieuwe broek want die bleek 3 maten te klein). Lake Minanjau was voor de crisis, Bali bomaanslag, tsunami en Atceh oproer een bloeiende touristische plek. Tegenwoordig is daar niet zoveel meer van over. Onze basic kamer wist ons te verrassen met een warm water douche en s' avonds gingen met de hele groep voor het laatste avondmaal eten in het restaurant van de nederlands sprekende meneer Stekelvarken. Deze bijnaam heeft hij gekregen vanwege de stekelketing die hij draagt van zelf geschoten stekelvarkens. We hebben zijn zelf geschoten blaffend hert sate geproeft en die was uistekend. Bij het ontbijt had Gede speciaal voor onze jarige Sophie, superlief, een versierde taart met kaarsje geregeld, bovendien een welkome afwisseling na 2 weken toast met jam. Na een rit van ongeveer 4 uur naar het vliegveld van Padang kwam het moment om afscheid te nemen. De meeste van de groep bleven samen en gingen met Gede ook twee weken over Java en Bali te trekken. Wij zouden zoals vooraf besproken na Sumatra op ons eigen houtje verder. Alhoewel we Gede en Glen met zijn droge engelse humor zeker gaan missen is het ook wel weer lekker om zelf de touwtjes in handen te hebben. Op het vliegveld van Padang hebben we voor 80 euro 2 tickets naar Jakarta geboekt en enkele uren later hingen we in de lucht. Na de nogal spannende landing zijn we meteen via de bus doorgereisd naar Bogor. In Bogor, net buiten de Jakarta, ligt een prachtige botanische tuin en we hadden verder weinig zin om de drukke binnenstad van Jakarta in te duiken. Hongerig moe en bepakt kwamen we bij het door ons uitgepikte hostel aan die volgeboekt bleek. Gelukkig was Sophie jarig dus hadden we een goed excuus om een nachtje te boeken in het 7 sterren kasteel aan de overkant van de straat. Nog nooit zoveel marmer bij elkaar gezien. De volgende ochtend hebben we rustig aan gedaan en s 'middags zijn we die prachtige (reeds uitgebloeide) tuin gaan bekijken en hebben we wat boodschappen gedaan. In Indonesië moet je soms wat verder kijken hebben we gemerkt. Een mooi voorbeeld hiervan was het restaurant waar we aten die niet de moeite had genomen om iets van een uithangbord op te hangen maar wel een onzettend gezellig achterterras bleek te hebben met uitzicht over de stad. Het eten was ook prima, ze bleken er bier te schenken en als toetje had Sophie een brutale kakkerlak die via haar been omhoog kroop. Je zult begrijpen dat we niet lang meer bleven. De maandag die volgde zijn we door de hostel-eigenaar naar Bandung gebracht. We hadden gezelschap van Mieke, een amsterdamse rechtenstudent die alleen reisde. We zijn onderweg gestopt bij een theeplantage en hebben ons laten afzetten bij een guesthouse in het centrum van Bandung. Samen met Mieke zijn we toen de stad gaan verkennen en we hebben ons verbaast over het hoge hip en trendy gehalte in de Braga straat. S 'avonds zijn we gedrieënlijk naar de bioscoop geweest en hebben we het artistieke meesterwerk de Maze Runner gezien (een doolhof, renende jongens en veel onzin). De volgende morgen werd Sophie wakker met een indonesische knoop in haar maag. Dat was nogal slecht getimed want we zouden juist vandaag met de bus naar Pangandaran. Onze taxi naar de busterminal was te laat dus charterde we iemand van het guesthouse in die ons naar terminal Cicaheum zou brengen. Precies toen we aankwamen reed de bus voor onze neus weg. Dat was jammer maar onze chauffeur zette doodleuk de achtervolging in, reed de bus na 3 straten klem, en zo konden wij alsnog mee. De 7 uur durende busreis door Java was een bijzondere ervaring waarbij jengelende verkopers en valse muzikanten door de buscompagnie worden omschreven als extra service. Voor Sophie was de busreis een ware hel, de knoop in de maag had zich ontwikkeld tot een volwaardige buikgriep en ze heeft 7 uur lang met een plastic zak op schoot gezeten. Ik denk niet dat ik het had volgehouden. In Pangandaran aangekomen hebben we maar  een iets luxer hotel uitgekozen. We gingen op tijd naar bed en noodgedwongen heb ik alleen moeten eten. Op woensdag hebben we rustig aan gedaan en met een bootje een klein bounty strandje bezocht (goed op je eten letten want de apen liggen op de loer) s 'avonds krappelde Sophie weer wat op en hebben we een tracking voor de volgende dag geboekt. Met z'n tweeën op 1 scooter gingen we de volgende dag onder begeleiding van de vrolijke Samur naar de Green Valley. Pangandaran is een klein rommelig badplaatsje halverwege onderin Java maar zoals gezegd soms moet je even verder kijken. Het landschap rondom Pangandaran is werkelijk adembenemend. Na een tussenstop bij een soja fabriek en een poppenspeler kwamen we aan bij de Green Valley. Hier hebben we gezwommen in een grot, als een hollandse Tarzan aan een liaan gezwaaid en al bodyraftend de rivier gevolgd. Na de Green Valley volgde de Green Canyon, en volgens Samur was hij juist nu op zijn greenst. In een klein javaans vissersbootje gingen we de canyon door die eindigde bij een waterval in een sprookjesachtige setting. Op de elfjes na net de droomvlucht. Op de scooter zijn we vervolgens door gereden naar Batu Karas waar de golven nog net iets hoger zijn als in Pangandaran. Deze mooie dag hebben we besloten met een drankje op het strand. De volgende dag hadden we bedacht om surfles te nemen. Voor een tientje heb je hier een halve dag privé-les dus dat is geen geld en bovendien heb ik sterk het idee dat ik hier een groot talent voor heb. Helaas voor het strandpubliek ging het spektakel niet door want de buikgriep van Sophie had mij inmiddels ook ontdekt. De afgelopen nacht heb ik meer tijd doorgebracht op het toilet dan in bed. Ik ben inmiddels alweer iets opgeknapt maar aan eten of surfen moet ik nog even niet denken. De massage zit er inmiddels op en Sophie omschrijft het als "dat deed vet veel pijn". Morgen gaan we met de trein verder naar Yogyakarta en we hopen dat de Immodium verder in de tas blijft.   De groeten uit een zonnig Java   Kus van Frank en Sophie Ps bedankt voor alle leuke reacties, leuk dat er zo met ons meegeleefd wordt. Tussenstand keezen (8-3) in het voordeel ondergetekende